Święto to ustanowione zostało około roku Pańskiego 1683

(Zdania wielu Świętych o własnościach przenajświętszego Imienia Maryi.)

Po boskiem Imieniu Jezusa, nie ma ani na ziemi ani w Niebie wyższego i zbawienniejszego dla nas Imienia, nad przenajświętsze Imię Maryi, na którego to uczczenie szczególne, dzień dzisiejszy jest przeznaczony.

„Najchwalebniejsze Imię Maryi, pisze święty Alfons Liguory, które nadane zostało Matce Bożej, nie na ziemi wynalezionem zostało, ani ułożone rozumem ludzkim, ani według ich woli obrane, jak to ma miejsce ze wszystkiemi innemi imionami które ludzie sobie nadają: lecz pochodzi ono z Nieba, i samo to miłosierdzie Boże nadało je przenajświętszej Pannie. Tak utrzymują: święty Hieronim, święty Epifaniusz, święty Antonin i wielu innych najwyższej powagi w Kościele pisarzy."

List pasterski z okazji X Tygodnia Wychowania w Polsce

Umiłowani w Chrystusie Panu, Siostry i Bracia,

Dzisiejsze czytania mszalne wyrażają prawdę o tym, że w osobisty rozwój każdego człowieka wpisane są relacje z bliźnimi. Prorok Ezechiel przypomina o naszej odpowiedzialności za innych, wyrażającej się w tym, by nie przechodzić obojętnie wobec ich błędów i upadków. Jezus rozszerza krąg odpowiedzialności, mówiąc w Ewangelii o roli, jaką w „pozyskiwaniu brata” może spełnić pojedynczy człowiek, krąg bliskich osób i wreszcie wspólnota Kościoła. Troska o drugiego człowieka jest realizacją przykazania miłości. Św. Paweł pisze w Liście do Rzymian, że stanowi ono fundament, na którym opierają się wszystkie przykazania. Wskazówka Apostoła: „Nikomu nie bądźcie nic dłużni poza wzajemną miłością” jest kluczem do twórczego i głębokiego przeżywania relacji z bliźnimi – w rodzinie, we wspólnocie, wśród przyjaciół, w środowisku zawodowym czy w innych sferach życia.

W przyszłą niedzielę w naszej Ojczyźnie rozpocznie się X Tydzień Wychowania, którego hasłem będzie wezwanie „Budujmy więzi”.

Nastąpiło około roku 15 przed Chrystusem Panem - szczegóły ta wyjęte są z podania kościelnego.

Narodzenie przenajświętszej Maryi Panny, nastąpiło według rachuby Martyrologium Rzymskiego roku 15 przed erą chrześcijańską, 5,084 od stworzenia świata, 2,941 po Potopie, 1,999 od urodzenia Abrahama, 1,494 po wywiedzeniu z Egiptu Izraelitów przez Mojżesza, w 1,016 lat od króla Dawida, w 780 od założenia Rzymu, w lat 576 po niewoli Babilońskiej, w 190 Olimpiadzie, w 22 roku panowania cesarza Augusta, gdy w ziemi Żydowskiej królował Herod Idumejczyk. Co do dnia zaś i miesiąca, w którym przyszła na świat Boga naszego Rodzicielka, według powszechnego, i od pierwszych wieków Kościoła przyjętego podania, nie masz wątpliwości że narodziła się dnia 8-go miesiąca Września.

TAJEMNICA ODKUPIENIA

OKRES WIELKANOCNY

1. Czas Siedemdziesiątnicy
2. Czas Wielkiego Postu
3. Czas Męki Pańskiej
4. Czas Wielkanocny
5. Czas po Zesłaniu Ducha św.

CZAS PO ZESŁANIU DUCHA ŚW.

1. Objaśnienia dogmatyczne

Czas po Zesłaniu Ducha św. jest okresem, w którym liturgia poświęca szczególną uwagę tajemnicy Kościoła Chrystusowego, który jest ciałem mistycznym Jezusa. Następujący po Wniebowstąpieniu Pańskim dzień Zesłania Ducha św. był właściwym dniem narodzin Kościoła. O ile dotychczas okresy liturgiczne były poświęcone ku czci głównych tajemnic Wcielenia i Odkupienia, o tyle teraz będziemy święcić owoce tych tajemnic, a zwłaszcza życie wewnętrzne, oraz działalność zewnętrzną Kościoła, oblubienicy Chrystusa, którą On zaślubił sobie na Krzyżu w miłości Ducha św. Naukę o  mistycznym ciele Chrystusa streścił Ojciec św. Pius XII w sławnej Encyklice „Mystici Corporis Christi“. „Chrystus - pisze papież - jest w nas przez Ducha swojego, udziela nam Go i tak przez Niego działa, iż wszelkie rzec można sprawy Boże, dokonane przez Ducha św. w duszach, są zarazem dziełem Chrystusa, jeśli kto Ducha Chrystusowego nie ma, mówi Apostoł, ten nie jest Jego. Lecz jeśli Chrystus w was jest... Duch żyje wskutek usprawiedliwienia“ (Rzym.8,9,10). To uczestnictwo w Duchu Chrystusowym sprawia, że wszelkie dary, cnoty i charyzmaty istniejące w Głowie w sposób wybitny, przebogaty i twórczy, przenikają we wszystkie chłonki Kościoła i wciąż w nich wzrastają, zależnie od miejsca jakie owe członki zajmują w mistycznym Ciele Chrystusa, i dzięki nim Kościół  staje się jakby pełnią i dopełnieniem Odkupiciela, Chrystus zaś znajduje w Kościele pod każdym względem poniekąd swe wykończenie.