BYĆ DOBRYM JAK CHLEB. Umiłowani w Panu Siostry i Bracia! Obecny rok poświęcony jest osobie św. Brata Alberta, szczególnego patrona i świadka miłosierdzia. Jego życie, a zwłaszcza życiowa dewiza: „być dobrym jak chleb”, stanowi dla nas inspirujący przykład urzeczywistniania w praktyce miłosierdzia. W myśl tegorocznego hasła programu duszpasterskiego „Idźcie i głoście”, chcemy jeszcze bardziej zaangażować się w apostolat miłosierdzia. Ojciec Święty Franciszek w Liście Misericordia et misera ogłoszonym na zakończenie Roku Świętego, zwraca naszą uwagę na to, że wszyscy doświadczyliśmy Bożego miłosierdzia i podkreśla, że teraz: „Nadszedł czas, aby zrobić miejsce wyobraźni miłosierdzia”. Każdy jest umiłowany przez Boga, więc każdy ma mieć miłosierdzie w sercu, pamięci i działaniu.

Zmartwychwstanie Chrystusa, które przeżywamy w dniu dzisiejszym, to źródło duchowej radości każdego wierzącego katolika. Nasz Pan, który pokonuje śmierć, pozostawia w grobie, jak pisał Dom Columba Marmion, płótna, w które owinięte było Jego Najświętsze Ciało, symbolizujące nasze ułomności, słabości i niedoskonałości. On wychodzi z grobu jako odnoszący triumf nad wszystkim, co śmiertelne i niedające życia w naszej ludzkiej naturze. W nim wszystko, co jest śmiercią, pochłonięte jest przez boską życiodajną moc. On jest źródłem naszego uświęcenia.

Pierwszym i głównym elementem świętości zmartwychwstałego Chrystusa jest oddalenie od wszystkiego, co ziemskie i śmiertelne, od wszystkiego, co jest stworzeniem, przekroczenie tego, co jest słabe, chore i podległe cierpieniu. Drugim elementem jest Jego całkowite oddanie się Ojcu, całkowita przynależność do Ojca i całkowita konsekracja Ojcu. Tylko w niebie będzie nam dane poznać, jak bardzo Chrystus w tych dniach był dla Ojca, jaką radość wzbudzał w aniołach i świętych. Teraz Jego Najświętsze Człowieczeństwo, wolne od wszelkich ograniczeń ziemskich, od wszelkich konieczności, przekraczające to wszystko, co jest naszą ludzką, ziemską kondycją, oddaje się całkowicie, jak nigdy dotąd, chwale Ojca. Życie Jego zmartwychwstałego Syna staje się dla niego źródłem nieskończonej chwały. W Nim nie ma żadnej słabości, wszystko natomiast jest światłem, mocą, pięknem i życiem, wszystko w Nim wyśpiewuje nieprzerwaną pieśń uwielbienia. Mimo iż dzieło Odkupienia już się dokonało, wszystko zostało spłacone i zadość uczynione, to dzieło czci i adoracji Ojca nadal trwa i to w większej intensywności niż kiedy indziej. Chrystus, jak mówił św. Paweł, „żyje dla Ojca” po to, aby się wstawiać za nami.

IDŹCIE I GŁOŚCIE. Drodzy Bracia w kapłaństwie!

Przeżywamy razem ten szczególny dzień uwielbienia Boga za wielki dar kapłaństwa. Pragniemy na nowo przyjąć ten dar z całkowitym oddaniem dla wspólnoty Kościoła i zawierzeniem Najwyższemu i Jedynemu Kapłanowi – Chrystusowi. Niech to będzie także dzień wdzięczności za Waszą oddaną posługę, dzięki której tajemnice Bożego życia są uobecniane każdego dnia w tak licznych formach kapłańskiej służby. Doświadczając dzisiaj daru wspólnoty i odnawiając przyrzeczenia, wyrażające bogactwo łaski ofiarowanej nam w sakramencie, w pokorze serca zawierzamy Bogu całe nasze życie.

Drodzy Bracia i Siostry! Usłyszeliśmy przed chwilą słowa: Duch wyprowadził Jezusa na pustynię, aby był kuszony przez diabła. A gdy pościł już czterdzieści dni i czterdzieści nocy, poczuł w końcu głód. Wtedy przystąpił kusiciel…

Słowa te stawiają przed naszymi oczami dramatyczną prawdę o sile pokusy. Kuszeni byli nasi prarodzice, kuszony był Jezus, kuszeni byli święci, kuszeni jesteśmy także my.

Gdybyśmy nie byli kuszeni – nie poznalibyśmy swej siły ani swej słabości. Gdybyśmy nie byli kuszeni – nie wzrastalibyśmy w wolności. Gdybyśmy tak jak Jezus nie poddawali się pokusom – oszczędzilibyśmy sobie i innym wielu cierpień.

Wnikliwy opis mechanizmów kuszenia zostawił nam genialny pisarz Fiodor Dostojewski w powieści Zbrodnia i kara. Główny bohater długi czas przeżywa pokusę zastąpienia przykazania Bożego – Nie zabijaj! nową jego wersją, jak mu się wydawało – poprawioną, lepszą i dostosowaną do nowych czasów. To nowe sformułowanie piątego przykazania Dekalogu brzmiało: Nie zabijaj, chyba że chodzi o kogoś bezwartościowego, kogo śmierć będzie społecznie użyteczna. Młody, ubogi student, który nie ma środków na utrzymanie i dokończenie studiów, ulega pokusie. W imię szlachetnej w jego przekonaniu, idei dopuszcza się morderstwa. Zamiast satysfakcji przeżywa jednak koszmar: jego duszę trawi nieznośna gorączka wyrzutów sumienia. Ugasi ją dopiero przyznanie się do winy i podjęcie pokuty.