18 maja upłynie 100 lat od urodzin papieża Jana Pawła II w małym polskim mieście Wadowice. Polska, którą trzy sąsiednie mocarstwa – Prusy, Rosja i Austria – podzieliły między siebie i okupowały przez ponad sto lat, po pierwszej wojnie światowej odzyskała niepodległość. Było to wydarzenie budzące wielkie nadzieje, ale domagające się także wielkich wysiłków, ponieważ organizujące się na nowo państwo ciągle odczuwało nacisk obydwu mocarstw – Niemiec i Rosji. W tej sytuacji opresji, ale przede wszystkim nadziei, wzrastał młody Karol Wojtyła, który niestety bardzo wcześnie stracił swą matkę, brata, a na koniec także ojca, któremu zawdzięczał swoją głęboką i gorącą pobożność. Młodego Karola pociągały szczególnie literatura i teatr, dlatego po uzyskaniu matury zaczął najpierw studiować te dwa przedmioty.

• I.    Objaśnienia dogmatyczne

Wielkanoc jest najstarszym i największym świętem ze wszystkich w całym roku. Zmartwychwstaniem potwierdził Pan Jezus swoje Boskie posłannictwo i prawdziwość Bóstwa swojego. Apostołowie, którzy na widok męki Chrystusa pierzchli trwożliwie, ujrzawszy Go zmartwychwstałego, stali się odważni i wiary w Bóstwo Chrystusa nawet śmierć nie wydarła z ich duszy. Zmartwychwstanie utwierdza nas w przekonaniu o nieśmiertelności duszy naszej i jest zapewnieniem zmartwychwstania ciał. Zaprawdę fakt zmartwychwstania jest u podstaw całej wiary katolickiej i słusznie pisze św. Paweł do Koryntian, że «jeśli Chrystus nie zmartwychwstał próżne jest wtedy przepowiadanie nasze, próżna jest i wiara nasza» (I Kor. 15, 14). Zrządzeniem Opatrzności Boskiej stało się, że Pan Jezus swoim zmartwychwstaniem zakończył dzieło Odkupienia w święto Paschy żydowskiej, którą obchodzono na pamiątkę wyzwolenia z niewoli Egipskiej. Jest to znak, że triumf Chrystusa jest porażką śmierci, grzechu i piekła, oraz odrodzeniem ludzkości do nowego żywota.

• Wtorek Wielkanocny

Po uczczeniu św. Piotra, Kościół prowadzi nas do św. Pawła, który tak wspaniałe wyłożył w swoich listach znaczenie zmartwychwstania Chrystusa. Introit, jak wszystkie introity w czasie tej oktawy podkreśla łaski, których nam udziela Chrzest.
W Ewangelii staje między nami Chrystus i zapewnia nam pokój. Wzmocnieni łaską sakramentalną Chrystusa, szukajmy stałe i wciąż, „tego co w górze  jest”. (Kom.)

W Wielkim Tygodniu czytamy opis męki Chrystusa Pana według 4-ch Ewangelistów: Niedziela Palmowa - św. Mateusz, Wtorek - św. Marek, Środa - św. Łukasz, Piątek - św. Jan.

Ostatnia Wieczerza i mowa Pana Jezusa w Wieczerniku (Czwartek wieczór, od 6-tej do 10-tej).

P. Jezus zakończył publiczne nauczanie proroctwem o zburzeniu Jerozolimy i opisem Sądu Ostatecznego. Wówczas poszedł do Betanii gdzie przebywał w gronie najbliższych przyjaciół, Łazarza i jego sióstr. Równocześnie przedniejsi kapłani i uczeni naradzali się, jak można by najwygodniej wykonać wyrok śmierci, który postanowiono już pod koniec lutego. Było to we wtorek wieczorem. W pierwszym dniu przaśników (były to chleby nie kwaszone z mąki pszennej — t.zw. mazzoth — « mace ») dał Jezus uczniom zlecenie przygotowania Paschy, to jest uczty, na której miał spożywać z uczniami po raz ostatni baranka wielkanocnego. Zabijanie baranka według liturgii żydowskiej dokonywało się pod koniec dnia 14-go Nisan, który to czas według pojęć żydowskich należał już do dnia następnego 15 Nisan (pierwszy dzień przaśników). Uczta paschalna rozpoczynała się o zmierzchu, koło godziny 6-ej w sali należącej według tradycji do rodziny św. Marka. Do tego domu wrócili później Apostołowie po Wniebowstąpieniu. Chrystus Pan zastosował się prawdopodobnie do rytuału obchodzenia uczty paschalnej. Otwiera się ucztę błogosławieństwem pierwszego kielicha, mówiąc: « Bierzcie i dzielcie się między wami ». To wino było jeszcze nie konsekrowane. Następnie P. Jezus umył nogi uczniom, chcąc dać im naukę pokory: kto tej nauki nie przyjmuje i nie stosuje, nie może wejść do żywota wiecznego. Pod koniec wieczerzy Chrystus wziął chleb i błogosławiąc rzekł « — to (co trzymam w ręku moim) jest Ciało moje... » Po konsekracji chleba nastąpiła konsekracja wina. Była to pierwsza Msza św. W miejsce Ofiary Baranka Starego Testamentu, przyszła ofiara Nowego Przymierza, która stała się ośrodkiem nowego życia. Równocześnie Chrystus ustanawia Kapłaństwo Nowego Testamentu, mówiąc: « To czyńcie na moją pamiątkę ». Te słowa zawierają upoważnienie, a zarazem i rozkaz, aby tę czynność ofiarną powtarzać, a przez to uobecniać stale w Kościele Czyn Chrystusowy.