Apel Przewodniczącego Zespołu KEP ds. Apostolstwa Trzeźwości na sierpień 2017 – miesiąc abstynencji.

Siostry i Bracia w Chrystusie! Zbliża się sierpień. Wielu z nas odpoczywa, zwiedza, szuka spokoju i wytchnienia od codziennych trudów. Rolnicy przeżywają czas najintensywniejszej pracy. Pielgrzymi wyruszają na drogi prowadzące ku Jasnej Górze. Przed nami ważne uroczystości maryjne i patriotyczne. Co roku właśnie w sierpniu prosimy wszystkich Polaków: podejmijcie dobrowolną abstynencję. Pokażcie, że potraficie odpoczywać i bawić się bez alkoholu.

Większość rodaków przyjmuje nasze coroczne apele z otwartym sercem. Niektórzy jednak irytują się, a nawet próbują te działania ośmieszać. Nie chcą przyjąć do wiadomości, że alkohol etylowy zarówno w mocnych napojach, jak i w słabszych, takich jak piwo, ma moc zabierać życie nie tylko pojedynczych osób, ale unicestwiać całe narody. Stwierdzenie, że w Polsce „starsi toną w morzu wódki, a dzieci i młodzież w morzu piwa”, jest w pełni adekwatne do rzeczywistości. A przecież alkohol jest czwartym pod względem siły działania narkotykiem! Ogromnym skandalem jest wielka dostępność fizyczna i ekonomiczna alkoholu oraz jego reklama. W konsekwencji, w Polsce wciąż wzrasta spożycie alkoholu. Wielu Polaków uważa, że alkohol jest takim samym produktem spożywczym jak każdy inny i jego sprzedaż nie wymaga specjalnych ograniczeń. Z takimi poglądami stajemy się jednym z najbardziej proalkoholowych społeczeństw w Europie. Ponad 2 tysiące godzin reklam alkoholu rocznie robi swoje. Przyzwolenie na nadmierne spożywanie alkoholu, towarzyski przymus picia i alkoholowa mentalność, to najpoważniejsze problemy, z którymi nasz Naród musi odważnie się zmierzyć, jeśli chce ocalić swoją tożsamość i przetrwać.

W dzisiejszej Ewangelii Jezus zwraca uwagę na jedną z istotnych cech zbawczej miłości, mianowicie na jej związek z Bożymi przykazaniami. „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. (…) Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten Mnie miłuje” (J, 14,15.21). Miłość uwidacznia się przez zachowywanie przykazań i gwarantuje prawdziwe zjednoczenie z Bogiem w Zmartwychwstałym Chrystusie.
Narastający obecnie deficyt miłości, z równoczesnym lekceważeniem przykazań, sprawia, że żyjemy w świecie naznaczonym głębokimi podziałami i wrogością. Warto o tym przypomnieć w roku, w którym obchodzimy jubileusz setnej rocznicy objawień Matki Bożej, które miały miejsce w Fatimie od 13 maja do 13 października 1917 roku. Objawienia te należą do najbardziej znaczących w życiu Kościoła i nie tracą dziś nic ze swojej aktualności. Świadczy o tym niezwykłe zainteresowanie Fatimą ludu Bożego wraz ze swymi pasterzami, inspirowanymi nauczaniem papieży, zwłaszcza św. Jana Pawła II. Papież Polak włączył w poczet błogosławionych dwoje dzieci fatimskich: Hiacyntę i Franciszka, zaś czcigodną Sługę Bożą, siostrę Łucję, przyjmował na audiencjach i korespondował z nią aż do jej śmierci. Troje dzieci z Fatimy, mimo ich bardzo młodego wieku, pozostawiło nam świetlany przykład miłości Boga, modlitwy i cierpienia, ofiarowanych w potrzebach Kościoła i świata, zwłaszcza w intencji nawrócenia grzeszników, zachowywania przykazań Dekalogu oraz wybawienia nas od wojny. W świetle tych objawień Kościół rozeznaje znaki czasu.

BYĆ DOBRYM JAK CHLEB. Umiłowani w Panu Siostry i Bracia! Obecny rok poświęcony jest osobie św. Brata Alberta, szczególnego patrona i świadka miłosierdzia. Jego życie, a zwłaszcza życiowa dewiza: „być dobrym jak chleb”, stanowi dla nas inspirujący przykład urzeczywistniania w praktyce miłosierdzia. W myśl tegorocznego hasła programu duszpasterskiego „Idźcie i głoście”, chcemy jeszcze bardziej zaangażować się w apostolat miłosierdzia. Ojciec Święty Franciszek w Liście Misericordia et misera ogłoszonym na zakończenie Roku Świętego, zwraca naszą uwagę na to, że wszyscy doświadczyliśmy Bożego miłosierdzia i podkreśla, że teraz: „Nadszedł czas, aby zrobić miejsce wyobraźni miłosierdzia”. Każdy jest umiłowany przez Boga, więc każdy ma mieć miłosierdzie w sercu, pamięci i działaniu.

Zmartwychwstanie Chrystusa, które przeżywamy w dniu dzisiejszym, to źródło duchowej radości każdego wierzącego katolika. Nasz Pan, który pokonuje śmierć, pozostawia w grobie, jak pisał Dom Columba Marmion, płótna, w które owinięte było Jego Najświętsze Ciało, symbolizujące nasze ułomności, słabości i niedoskonałości. On wychodzi z grobu jako odnoszący triumf nad wszystkim, co śmiertelne i niedające życia w naszej ludzkiej naturze. W nim wszystko, co jest śmiercią, pochłonięte jest przez boską życiodajną moc. On jest źródłem naszego uświęcenia.

Pierwszym i głównym elementem świętości zmartwychwstałego Chrystusa jest oddalenie od wszystkiego, co ziemskie i śmiertelne, od wszystkiego, co jest stworzeniem, przekroczenie tego, co jest słabe, chore i podległe cierpieniu. Drugim elementem jest Jego całkowite oddanie się Ojcu, całkowita przynależność do Ojca i całkowita konsekracja Ojcu. Tylko w niebie będzie nam dane poznać, jak bardzo Chrystus w tych dniach był dla Ojca, jaką radość wzbudzał w aniołach i świętych. Teraz Jego Najświętsze Człowieczeństwo, wolne od wszelkich ograniczeń ziemskich, od wszelkich konieczności, przekraczające to wszystko, co jest naszą ludzką, ziemską kondycją, oddaje się całkowicie, jak nigdy dotąd, chwale Ojca. Życie Jego zmartwychwstałego Syna staje się dla niego źródłem nieskończonej chwały. W Nim nie ma żadnej słabości, wszystko natomiast jest światłem, mocą, pięknem i życiem, wszystko w Nim wyśpiewuje nieprzerwaną pieśń uwielbienia. Mimo iż dzieło Odkupienia już się dokonało, wszystko zostało spłacone i zadość uczynione, to dzieło czci i adoracji Ojca nadal trwa i to w większej intensywności niż kiedy indziej. Chrystus, jak mówił św. Paweł, „żyje dla Ojca” po to, aby się wstawiać za nami.